Menu
Geschreven door Janna Noordzij- van Opijnen
Hoe spelen we eigenlijk met onze kinderen? In de logopedie is spelen niet alleen een activiteit, maar ook een cruciale methode om taal- en spraakvaardigheden te ontwikkelen. ‘Kijk, zo moet het!’ of ‘Waar is de rode auto nou?’ hoor ik mezelf regelmatig zeggen als ik met kinderen aan het spelen ben. Als volwassene ben je gewend om spel met kinderen te begeleiden. Wij kiezen vaak de activiteit en het materiaal dat daarbij hoort. Merk je dat het spel een andere wending krijgt? Dan zul je misschien proberen om het spel te sturen door vragen te stellen of instructies aan het kind te geven. We noemen dit ‘adult-led play’. Kinderen leren makkelijker tijdens het spelen dan tijdens een werkmomentje aan de keukentafel. We willen van die natuurlijke spelmomenten dan ook graag gebruik maken, maar hoe natuurlijk is het spel eigenlijk als wij steeds de controle willen behouden?
Als je vaker onze blogs leest, weet je waarschijnlijk wel dat wij bij Op Weg Jeugdhulp kinderen graag volgen in hun interesses en hun spel, zodat wij daar goed bij kunnen aansluiten. Wanneer wij een stapje terug doen en kinderen de controle over het spel geven, noemen wij dat ‘child-led play’. Probeer het spel dan dus niet te veranderen, maar doe vooral mee! Doe eens gek en maak samen geluidjes of tik eens mee met voorwerpen op stoelen en tafels. Volg ze naar een nieuwe activiteit en laat hen het spel leiden!
“Als logopedisten waarderen we het belang van kindgericht spel, niet alleen voor algemene ontwikkeling, maar ook als een sleutelmethode voor het verbeteren van communicatieve vaardigheden. Door kinderen de leiding te laten nemen, kunnen we observeren en ondersteunen hoe zij hun taalvaardigheden natuurlijk gebruiken en ontwikkelen tijdens het spel.”
Ik zal eerlijk toegeven dat het echt niet altijd makkelijk is om dit te doen, want ik houd het spel en/of de behandeling graag overzichtelijk. Als alle bakken uit de kast zijn getrokken en de hele vloer van de behandelkamer vol ligt met allerlei speelgoeditems krijg ik behoorlijk de kriebels. Toch probeer ik dit elke keer weer los te laten, want tijdens deze momenten krijg ik de kans om eens door de ogen van het kind naar zijn of haar spel te kijken. Als het mij lukt om bij het spel, de interesses en de (taal)vaardigheden aan te sluiten, ontstaat de verbinding waar ik naar opzoek ben!
Vorige week liet ik mijn regels los en deed ik uitbundig een kindje na terwijl we samen met de dieren speelden. De koeien, paarden, kikkers en tijgers vlogen door de kamer, maar toen ik het woord ‘vlinder’ zei, draaide het kindje zachtjes mijn hoofd naar haar toe. Ze keek mij met glimmende ogen aan en gaf mij een stevige knuffel. Hierna betrok zij mij vaker in haar spel door mijn hand te pakken, oogcontact te maken en mij mee te nemen naar de volgende activiteit. Was dit mijn rommelige behandelkamer waard? Absoluut! “De momenten waarop ik kinderen volg in hun spel geven mij niet alleen voldoening; ze zijn een kernonderdeel van mijn werk als logopedist. Deze aanpak helpt mij om niet alleen een band op te bouwen, maar ook om effectief bij te dragen aan hun taalontwikkeling.”
